سهم هرکدام از مسئولان در مبارزه با «مفاسد اقتصادی» چقدر است؟ بحث بر محور شعار دادن و قشنگ حرف زدن نیست. بحث در زمینه «عمل» است. هرکس هم که مسئولیتش بیشتر است باید ثابت کند که در عمل بیشتر از زیردستان در مبارزه عملی با فساد گام برداشته است وگرنه صرف شعار دادن و حرف زدن، نوعی عوامفریبی است.
پس در وهله اول باید سهم مبارزه عملی هرکدام از مسئولین مشخص و تعریف شود و در پایان هر هفته، هر ماه، هر فصل، کارنامه خود را از طریق صدا و سیما و مطبوعات و فضای مجازی به مردم گزارش دهند.
مشکل ما این است که همه، خود را مخالف سینه چاک مفاسد قلمداد می کنند و در گفتن، کم نمی آورند ولی موقعی که به عمل آنها و پشت پرده نگاه می کنید، تحرکی دیده نمی شود. حتی شاید به بهانه‌های مختلف برای آزادی مفسدان اقتصادی نیز سفارشاتی داشته باشند. آن طور که برخی از مسئولین قضایی گاه گاهی می‌گویند اینان فشارهایی نیز وارد می‌آورند تا مشکل مفسدان حل شود!
اینکه علیه برخی از مفسدان و مجرمان اقتصادی رأی صادر شده و تعداد زیادی از بقیه، پرونده سنگینی دارند و تعدادی نیز در دست بررسی و کشف می باشد، نشانه آن است که تعدادی از عوامل رسیدگی، اقداماتی می کنند ولی فراگیر نیست. اگر همه مسئولان گذشته و فعلی دست به دست هم دهند و با عزمی خداپسندانه در پی شناسایی و ریشه کنی مفسدان و مجرمان اقتصادی برآیند، مطمئنا خیلی سریع جامعه از وجود آنها پاکسازی می شود.
مردم نیز باید یقه مسئولان اجرایی، نمایندگان مجلس، روحانیون صاحب نفوذ و همه کسانی که کاری از دستشان برمی آید، بگیرند و از آنها بخواهند که اقدام کنند. مگر امسال، سال اقدام و عمل نامگذاری نشده، مگر این شعار فقط در حوزه اقتصاد مقاومتی معنا دارد و موارد غارت شده و ضایع شده اقتصاد را دربر نمی گیرد؟ اقتصاد مقاومتی باید هم بر جنبه اثباتی و ایجابی (تأکید بر داشته ها) و هم بر جنبه سلبی (خلع ید از غارتگران و برگرداندن اموال به یغما رفته) تأکید داشته باشد وگرنه اگر گفته شود کاری به گذشته و اموال از دست رفته نداشته باشیم و فقط به آینده و داشته هایمان بیندیشیم و در مورد آنها برنامه ریزی کنیم، فعالیت ناقص و نیمه کاره ای مورد توجه قرار گرفته و غارتگران بیت‌المال دوباره منتظر می مانند تا اقتصاد به ثمر بنشیند و آنها ثمره‌اش را مصادره کنند.
پس سهمیه مبارزه عملی با مفاسد اقتصادی را از هر مسئولی مطالبه کنید تا کار به سرانجام نیکویی برسد.