سرانجام پس از دوازده سال تلاش در میدان دیپلماسی، دیوار تحریم فرو ریخت. دولت تدبیر در دو سال گذشته بر حل مسأله تحریم پا می فشرد تا این که دیوار ترک خورده تحریم با کاری دقیق و ظریف، آن هم به دست ظریف درهم شکست و دولت تدبیر و امید به کلید تدبیر دست یافت.
از همان آغاز کار دولت آقای دکتر روحانی معلوم بود که کلید تدبیر در سایه رفع تحریم ها در اختیار دولت قرار خواهد گرفت. اکنون رفع تحریم ها، قفل اقتصاد ایران را به روی اقتصادهای توسعه یافته گشوده است و کار ظریف و تیم باتدبیر وی پایان یافته؛ اما کاری ظریف تر با نیازمندی هوشمندی و دقت بیشتر آغاز شده است. الگوی اقتصاد مقاومتی به عنوان یک برنامه ملی و بلندمدت، در دستور کار دولت فعلی و دولتهای آینده قرار گرفته است.
رفع تحریم ها، فرصت های اقتصادی مناسبی در اختیار دولت گذاشته است که اکنون دولتمردان باید تدبیر مناسب اتخاذ و از ظرفیت های پسابرجام استفاده بهینه کنند؛ پایه های اقتصاد مقاومتی را چنان استوار برنشانند که دیگر از عطسه اقتصادهای بزرگ و بداندیشی سیاه کاران عالم سیاست و سلطه، اقتصاد کشور ما سینه پهلو نکند.
وقتی که صحبت از اقتصاد مقاومتی می کنیم، منظور این نیست که با اقتصاد جهانی قطع رابطه کنیم. در دنیایی که فناوری ارتباطات به طور لحظه ای توسعه پیدا می کند، با در نظر گرفتن اصل «مزیّت های نسبی» در تجارت بین الملل، منافع ملی ما اقتضا می کند که با بازارهای بین المللی و اقتصادهای بزرگ رابطه داشته باشیم؛ اما این رابطه باید به گونه ای تعریف و تنظیم شود که اقتصاد ما را تا حدود زیادی به ظرفیت های داخلی متکی کند.
اکنون ما می توانیم و نیز باید از ظرفیت شرکت های بزرگ دنیا کمک گرفته، از سرمایه و تکنولوژی آنها بهره ببریم؛ کیفیت و تنوع محصولات داخلی را ارتقا بخشیم و بازارهای جهانی را شیفته این کیفیت و تنوع کنیم.
دولت نهم، اسب لگام گسیخته قیمت ها را در دو سال گذشته لگام زده است. اکنون باید به تدریج، تورم و رکود از اقتصاد کشور رانده و فرصت های پسا تحریم متوجه رونق اقتصادی شود.
سرمایه گذاری های جدید می تواند چرخ های اقتصاد را به گردش وادارد و تولید و اشتغال را رونق بخشد. اکنون که نهال تدبیر به بار نشسته است، مردم منتظر روزنه های امید هستند. یادمان باشد که انسان به تدبیر و امید، زنده است.