فلسفه زنده نگه داشتن شعائر ماه محرم و مناسبت‌های آن، تقویت اعتقادات مردم به دین اسلام، مذهب تشیع و امامت بوده است. تحقق این اهداف پس ازماه محرم، عالی‌ترین ثمره سوگواری این ایام است. گر چه مردم ما از بچگی با عشق امام حسین(ع) به همراه پدر و مادرشان در مراسم ماه محرم شرکت می‌کرده و به آن خو گرفته‌اند و این عشق و علاقه آنچنان وسیع و گسترده است که همه مردم با اعمال و رفتار و عقاید مختلف را در بر می‌گیرد ولی امام حسین(ع) بالاتر از اینها را می‌خواهد. امام در روز عاشورا که نمازگزار بدون ریا و غرق در معنویات و عرفان بود، پیروانی اهل نماز می‌طلبد، آن هم نه هر نمازگزاری بلکه نمازگزاری که نماز با معرفت و عشق به معبود بخواند و آثار دیانت و عرفان در زندگی روزمره او نمایان باشد. هر سینه‌زنی، سینه‌زن حسینی نیست چرا که دین، اجزای تفکیک‌ناپذیر دارد و فردی معتقد به حسین(ع) است که همه اعمال ، رفتار ، زندگانی ، سیره و سلوک او را بپذیرد و بدان پای‌بند باشد. حال که به لطف الهی همه ما عاشق امام حسین(ع) هستیم و با تمام وجود برای او عزاداری می‌کنیم خوب است در محرم امسال با او میثاق ببندیم که:
« ای امام عزیز! که از تک تک تار و پود وجود ما عشق به تو تجلی می‌کند و تو را آیه و نشانه خدا می‌دانیم و پیامبر(ص) را از تو و تو را از پیامبر(ص) یافته‌ایم و در زمان شهادتت در قله ی معنویت و عرفان و عشق به خدا بودی و همچون خورشید بر شب تاریک مسلمین نورافشانی می کردی وظلمت پرستان، آزادگی و حریتت را با شمشیر و نیزه پاسخ دادند و در سخت‌ترین شرایط کارزار بیعتت را از همه یاران و پیروانت برداشتی و گفتی هر که نمی‌خواهد همراه من بجنگد از تاریکی شب استفاده کرده و برود و بدین‌سان به تاریخ یاد دادی که بیعت باید دوست‌داشتنی و داوطلبانه باشد نه تحمیلی و با زور، و با سخنانت تا آخرین دقایق عمرت ازهدایت منحرفان ناامید نشدی، ای حسین! تو را با این اوصاف و ویژگی‌ها تماما قبول کرده‌ام و از خدا می خواهم که زندگیم در تمام ابعاد، حسینی باشد.»
باشد که با این میثاق، خروجی و نتیجه ماه محرم، جلب رضایت حق‌تعالی و تقرب به او باشد.
بعون الله تعالی